Гавары Мойшква. Разгаварывай Расея!...

Навінкі ў самвыдаце. Залаты архіў 1998 года.

Ад Курылаў да Палабаў усё прагрэсіўнае славянскае чалавецтва толькі тое й робіць, што скланяе імя мужнага генэрала Макашова, які першым адважыўся сказаць праўду аб сучаснай сытуацыі ў Расеі. Сэнс ягоных словаў "Расея прададзеная жыдам!" траўрным рэхам адгукнуўся ў самых інтымных кутках кожнай загадкавай славянскай душы. Аб таргах Расеяй, аб буднях невыноснай юдзейскай акупацыі, аб злавесных плянах сіенскіх мудрацоў чытайце ў спэцыяльным рэпартажы карэспандэнта Навінак з Масквы.

У дарозе

Яшчэ ў цягніку "Менск - Масква" я зразумеў, што буду шкадаваць аб гэтым ваяжу. Як толькі вагон крануўся, пакінуўшы ззаду вакзальны пэрон беларускай сталіцы, надвухам раздаўся жалезны тон правадніцы "Хто будзе браць бялізну? Кошт -сто тысячаў беларускіх зайчыкаў, або 10 расейскіх шэкеляў". Гэтая, на першы погляд банальная, фраза аказала на мяне эфэкт добрага трылеру: кандрашка ад нарастаючай прысутнасьці нечага брутальнага і жудаснага літаральна апаноўвала мяне з кожнай гадзінай. Мой спадарожнік Іван Пятроў - чалавек славянскай наружнасьці, ветівы і акуратны - таксама вельмі нэрваваўся. "Кантрабанду вязу", - прызнаўся ён па сакрэту. На мытні зайшлі расейскія пагранцы - два хазары, якія са словамі "3броя, наркотыкі, сьвініна ёсьць?" дзелавіта пачалі трэсьці клункі пасажыраў. Сабака, навуськаны на пах сьвініны, ашчэрыўся на майго спадарожніка, якога тут жа, падштурхоўваючы ў сьпіну прыкладамі аўтаматаў  "УЗІ", ссадзілі зь цягніка (аказалася, што ен вёз шматок сала сваім сваякам). Візу ў маім беларускім пашпарце разглядалі доўга. "Зь якой мэтай едзеце ў Мойшкву?" Я ткнуў паднос пагранцам запрашэньне ад Маскоўскага экзархату Беларускай Праваслаўнай Царквы.  А што ў нас яшчэ есьць такая царква? Зьдзівіліся тыя, але ўсё ж адчапіліся. - "Спасу няма ад гэтых заходніх місіянэраў! Куды глядзіць Сынэдрыён па справах рэлігійных меншасьцяў?" У Шмаленску ў цягнік падсела першая партыя тутэйшых. Большасьць пасажыраў — простыя кібуцнікі - мелі яўна акрэсьленыя сэміцкія рысы твару. Мой новы спадарожнік доўга касіўся на мяне, пакуль, ня вытрымаўшы, не запытаўся: "Скажіце, ві ня рускі?" Атрымаўшы адмоўны адказ, той павесялеў і прадставіўся: "Беня, трактарыст. Працую ў кібуцы імя Троцкага". Слова за слова, і вось Беня гасьцінна дастае бутэльку "Яўрэйскай", каб паразмаўляць па душах. "Зусім абнаглелі гэтыя кацапы. Да чаго краіну давялі!" - абураецца Бёня, наліваючы шклянку да краёў. - "А ві ведаеце, жонка-та ў Беразоўскага - руская!" Далей я даведаўся, што экстрэмісты з "Арганізацыі Вызваленьня Маскоўшчыны" на чале зь Ясірам Макашовым днямі абстралялі яўрэйскія пасяленьні на Заходнім беразе ракі Волга, а ў Сэктары Нафты зноў уведзена надзвычайнае становішча. "А ві ведаеце апошні анэікдот пра маскалёў? Не?! Ну дык я зараз вам яго раскажу?" -Беня куляе яшчэ чарку, занюхвае мацой і пачынае: "Дык вось. Памірае стары Іваноў..." Сьмяемся Выпілі яшчэ па чарцы.  Ня ведаю чаму, можа з-за духаты ў купэ, але мой спадарожнік стаў зноў на мяне зло пазіраць. "А можа ты ўсё ж кацапчык?" - захмялеўшы Беня насунуўся на мяне й нечакана даў разы два па твары. "Да-а, вось яна - загадкавая расейская душа..." - падумаў я, губляючы прытомнасьць.

На Бабруйскім вакзале

Сталіца Расеі сустрэла мяне пахмурным лістападаўскім ранкам. Прама на Бабруйскім вакзале красаваўся транспарант, напісаны на русішы (адной з трох яўрэйскіх моваў): "Не поверите! Мойшква!" Праз галосьнікі на ўвесь вакзал разносіцца голас дыктара з характэрным пранонсам: "Внниманне! Слушайте сюда. Всем лицам славянской национальности необходнмо зарегистрироваться в теченне 24 часов!" Народу вакол - прорва. Большасьць — яўрэі-рэпатрыянты з Амэрыкі й Ізраілю, якія вяртаюцца на сваю гістарычную радзіму. І тут жа яны атрымліваюць 3000 расейскіх шэкеляў і разьмеркаваньне на пасяленьне ў Бірабіджан. Духавы аркестар грае марш "Вяртаньне самарыцянкі" Прабіраючыся праз натоўп, я сутыкнуўся сам-насам з трыма асілкамі з пэйсамі і стылізаванымі зоркамі Давіда на рукавах. "Ша, антыжідоўская морда! Ану тармазі!"-Гэта былі прадстаўнікі "Яўрэйскага Нацыянальнага Адзінства" -эксірэмісцкай сіянісцкай арганізацыі, якая наводзіць жах на мірных славянаў, што прыяжджаюць у сталіцу з Разані, каб нешта зарабіць на продажы матрошак або іконаў. Люшман заплюшчвае вочы на гвалт сэміцкіх малойчыкаў і нават сам час ад часу праводзіць на рынках масавыя славянскія зачысткі. "Што,кацап пархаты, зноў какошнікамі гандляваць прыехаў?"-сіяніст схапіў мяне за грудкі - "Нябось да нашых дзяўчынак клеісься?" "Да вы што. рабяты", - спрабаваў быў а адкруціцца я— "Свой я, свой! Я Мойша Мацдэльштамбдт з Тулы-Авіва". "Ха!? я, напэўне цеця Фіма з Хайфараўску!? ну здымай штаны, паглядзім, які ты Мандэльштамбдт?" Трэба сказаць, з што аддзелаўся я досыць лёгка - мяне павалілі мордай у сьнег і трохі «паабразалі» нагамі.

Славянскі супраціў

У суботу ў Мойшкве камэнданцкі дзень.Увесь горад нібы вымірае. Трэба мець сапраўдную мужнасьць, каб высунуцца за дзьверы й ня быць схопленым чарговым нарадам дружыньнікаў-хасыдаў. Але я маю вельмі важкія падставы для рызыкі: выпала ўнікальная магчымасьць сустрэцца з прадстаўнікамі славянскай меншасьці, чый цэнтар знаходзіцца недзе ў бездані спальных кварталаў як кажуць карэнныя майшквічы - епенях (з русіша - "у геене вогненнай").  Элетірычка мэтро выіплёўвае мяне на пустынную плятформу станцыі "Тэль-Авіўская", адкуль прыходзіцца яшчэ хвілінаў 40 мясіць бруд перш чым я дабіраюся да ўмоўленага месца. Гэта звычайны студэнцкі інтэрнат імя Бэна Гурыена, дзе жывуць замежныя студэнты абісінцы, нігеры і, безумоўна, расейцы. Канспіратыўны пакойчык уяўляе сабой звычайную затраханую прусакамі і клапамі студэнцкую "трёшку". На сьценах вісіць плякат "Свободу Уральским Высотам!". Проста пад ім быў анахарэціўся нейкі тып з пафарбаванымі ў чорны і завтымі пад барашка валасамі.Толькі праз колькі хвілінаў я пазнаў у ім вядомага лідара славянскага супраціву Ясіра Макашова. "Не пазналі?"-задаволена ўсьміхнуўся ён.-"Канспірацыя!" Потым ён шырака, па- славянску пасадзіў мяне за стол, і мы расьпілі "караблік" гарбаты. "Сытуацыя цяжкая", - пачаў сваю думку Ясір. -"Улады ня хочуць выконваць нашае галоўнае патрабаваньне: прадставіць для рускіх нацыянальна-культурную аўтаномію. Ну нічога, яны пра гэта пашкадуюць". У вачах Макашова бліснула спрадвечная славянская хітрынка."Слава Богу, у нас ёсьць людзі на тэлебачаньні. Зараз мы актыўна разлагаем прававерных юдзеяў сэксам, гвалтам і праваслаўнымі пропаведзямі, якімі кішаць амэрыканскія фільмы". Сапраўды, рускія здолелі так глыбака энтрыгравацца ў мясцовыя мас-мэдыя, што Расея на экране тэлевізараў і ў газэтах становіцца болыш падобнайда славянскай краіны. Я на ўласныя вочы бачыў у перадачы «Спокойной ночи, малыши!», каго б вы думалі? Хрюшу! ??што?можа сказаць яўрэйскім хлопчыкам і дзяўчынкам рускае парася Хрюша?

Вяртаньне

Мойшкву я пакідаў са зьмяшанымі пачуцьцямі. Што чакае Расею й  яе шматпакутны народ? Мае нярадасныя думкі перарваў мой новы сусед па купэ, які сеў у Воршы. ён разьвярнуў газэту Известия і паглыбіўся ў чытаньне. "Ну! Ня можа быць!" - раптам прамовіў ён і зьвярнуўся да мяне "Вы чулі пра антысэміцкія настроі ў Расеі. Гэта ж яўнае парушэньне правоў чалавека!" "Хлусьня!" - ня вытрымаў я. - "Ніхто жыдоў у Расеі не прыцясьняе! Яны там як сыр у масьле катаюцца! вось рускім людзям там сапраўды цяжка..." "Дык Вы, баценька, антысэміт!" - сказаў незнаёмец і заехаў мне ў сківіцу. "Вось ён, дом родны..." -падумаў я, валячыся нападлогу вагону, які імкліва нес мяне да сталіцы Беларусі...

Навінкі №7, 1998

Новыя героі беларускага адраджэньня ня носяць сьвіткі ці слуцкія паясы. Ад іх разіць чарнілам. І яны хочаць бабак целак і дэмакратыі.

У полавай заклапочанасьці наконт жанчын ёсьць нават вялікі рэвалюцыйны патэнцыял, Трэба толькі правільна яго выкарыстаць: сказаць падлеткам, што ў новай дэмакратычнай Беларусі рабіць «гэта» будзе прасьцей, чым выпіць шклянку вады (гл. тэорыю Аляксандры Калантай). Нашаніўскія вэтэраны нацыянальна-дэмакратычнай справы, пабачыўшы парусэрыяў культавага мульціка, пачнуць наяжджаць на нас: "Гэта ж тупыя амэрыканскія хуліганы, што ўдні і ўначы глядзяць тэлек (хе-хе-хе) і жруць чыпсы (хо-хо-хо). Хіба гэта героі Новай Беларусі? Чаму ў іх можна павучыцца?" Бівіс і Батхед -аўтсайдэры, і таму яны больш сацыяльна небясьпечныя, чым яшчэ адзін герой сэрыялу — выкладчык Вандэрыксан. Вось вам тыповы аналяг нашай апазыцыі, шго выпісвае Народную Волю, падпісвае антыпрэзыдэнцкія пэтыцыі, a ніякай карысьці для справы ад гэтага няма. Затое тандэм малалетніх тупіц зь мястэчка Хайлэндз (амэрыканская правінцыя кшталту Слоніма, дзе жывуць нашыя ўроды) газэт увогуле не чытае, глядзіць ад захаду да расьсьвету музычныя кліпы і пры гэтым арганізуе такой гармідар, які ня ўчыніць і дзясятак Маршаў Свабоды. Галоўная устаноўка В&В - крута, круцей і яшчэ больш круцей! Хіба гэта ня першая частка марксавага закону дыялектыкі? Нядзіўна, што супраць аўтараў В&В уляды мільён разоў узбуджалі крымінальныя справы за прапаганду дэструкцыйных ідэяў. Напрыклад, адзін раз нейкія падлеткі закінулі на галаву вэтэрана віетнамскай вайны шар для боўлінга, начынены пэтардамі, у іншы раз узарвалі газавую пліту. І ўсё таму, што так было ў любімым мульціку. 3 гэтага пачыналі ўсе рэвалюцыянэры. Прыгадаем, што Міколка Паравоз пачаў сваю рэвалюцыйную дзейнасьць з таго, што запусьціў гайкай у начальніка дэпо. Cool! - як сказаў бы Батхед. У нашай краіне В&В выконваюць гістарычную місію, Яны - галоўныя куміры ўрбаністычных тынэйджэраў, што выйдуць 15 сакавіка на Марш Свабоды-2. Hi Янку Купалу і ні Севярынца цытуюць сёньня вулічныя салдаты дэмакратыі, a двух амэрыканскіх дэбілаў: "Пялімень, глядзі які прэзыдэнцкі палац. Давай раскурожым" -"Крута! Гы, гы гы..." Таму лёзунг беларускай нацыянальнай рэвалюцыі сёньня адзін: "Высока ўзьнімем бел-чырвона-белы сьцяг ідзеяў Бівіса і Батхеда!" Галоўнае пытаньне - хто зможа yцюхаць моладзі гэты сьцяг. Гэта як раз і зробяць Навінкі. Бяздумнае спажываньне нашых маладых суайчыньнікаў прадукцыі MTV ператварае іх у мясцовых аналягаў Бівіса і Батхеда. І гэта добра! Галоўная задача Навінак - стаць рупарам новай клясы -клясы беларускіх бівісаў і батхедаў - адзінай сацыяльнай групы, што па сутнасьці нефармальна рэпрэзэнтуе праграму эмансыпацыі посттрадыцыйнага беларускага грамадзтва

Новая 90-хвілінная касэта выйшла нядаўна ў вядомай гуказапісвальнай карпарацыі "Союз". Варта адзначыць, выдаўцы прыпазьніліся з выпускам гэтага альбому. Мяркуйце самі, каму зараз цікавыя імправізацыйныя праходы крошкі-Більлі, тым больш пасьля выхаду цэлай кіпы альбомаў з вакалам Монікі, дзе само вымаўленьне галосных, кшталту "А-а-а, о-о-о, ес, ес!" вырубае кожнага аматара сэксу праз тэлефон. Аднак альбом "Sax&Sex" бярэ свае тым, што на ім прадстаўленыя такія вядомыя кампазыцыі, як "Правы чалавека", "Свабодны рынак", "Бамбім Мілошавіча" і іншыя рэчы, якія, праўда, ўжо набілі аскоміну апошняму мэляману. Касэта скіраваная на шырокае кола слухачоў, асабліва прадэмакратчыных настрояў, якія мецяць у прэзыдэнцкае крэсла. Але, мяркуючы па рэалізацыі касэты, дэмакратыя ўсё менш і менш у модзе.

Праяжджаючы неяк праз ваколіцы Ліды, я   нечакана затрымаўся ў вёсцы пад дзіўнай і загадкавай назвай Каўтуны. На першы погляд вёсачка была падобнай на ўсе астатнія заходнебеларускія вёскі: касьцел ў цэнтры з польскім ксяндзом, які пачынае імшу словамі:"Божа, уратуй нас ад камуністаў", у краме гарэлка "Полька", цэнтральная вуліца імя Яна Паўла II, мясцовыя жлабы са значкамі Пілсудзкага ды надпіс на хлебнай краме "Sklep spozywczy". Прадаўшчыца ў гэтай краме, Аўдоцьця Браневіч, пакуль я набываў "Польку", расказала пра назву вескі наступную мясцовую гісторыю.Аказалася, што назва вескі вядзе свой радавод з часоў вялікага князя Ягайлы. У жыхароў вёскі былі самыя прыгожыя валасы ва ўсім княстве. Таму й вёска ў даўніну звалася іначай - "Вялікія Кудлацікі". Замежныя манархі былі згодныя плаціць не адну тысячу бакаў, каб толькі займець гэтыя валасы сабе на парык. Згодна зь легендай, сам Ягайла, даведаўшыся пра гэта. Вырашыў завітаць сюды і пашалець зь мясцовымі прыгажунямі ў адсутнасьць каралевы Ядзьвігі. Але ж вядзьмарка, што жыла ў вёсцы побач, назва якой Лысякі, ад зайздрасьці вырашыла кінуць замову. І вось уначы перад прыездам князя падняўся віхор, якога сьвет ня бачыў, пазьбіваў у каўтуны валасы прыгажуням-дзеўкам, якія. вядома, кінуліся на двор здымаць мокрую бялізну.Раніцай князь, пабачыўшы мясцовых дзяўчат, прамовіў нешта па-літоўску пра іхную маці, харкнуў на глебу і скончыў на чыстай лаціне: "Жыць гэтай весцы пад назвай Каўтуны!".-І ведаеце, - працягвала Аўдоцьця Вільгельмаўна, - з таго часу ў весцы час ад часу нараджаюцца дзеці з валасамі,якім што ні рабі, ўсе адно ў каўтуны зьбіваюцца. Вось памятаю недзе за польскім часам, у трыццатыя гады, у Ясінскіх нарадзіўся такі хлопчык... І што ягоныя бацькі ні рабілі: і да цырульніка, і да штаптухі вазілі, а ўсё адно адрастаюць валасы сантымэтраў пяць і адразу ў каўтуны зьбіваюцца.Ды й сам хлопчык нейкі дзіўны рос: увесь вольны час сядзеў у каноплях ля плоту. Ці то ен там рабіў, ніхто ня ведае, мабыць з запалкамі гуляўся, бо дым па ўсей вёсцы йшоў. Ды аднойчы дазабаўляўся, што гумно Акінчыцам спаліў. Яго ўся веска Бармалеем называла.Каб хоць нечым дзіця заняць, бацькі завялі яго да Франціхоўскага, п'яніцы апошняга, каб той навучыў яго на гітары граць. А зь яго такі настаўнік, як з чарнасоценца баптыст. Той на вяселыіях хаўтурыў. Закладзе бывала за каўнер, і які зь яго музыка - адно рыгае. А потым з бадуна рукі гэтак калоцяцца, што толькі з другога разу па струнах трапляў. Вось і вучылася ў такога музыкі беднае дзіцятка. А ў 39-ым, як да нас калгасы прыпаўзьлі, Ясінскія выэмігравалі.Дык што б вы сабе думалі! Гадоў зь дзесяць таму ўнучак мой, Яўхімка, прыцягнуў дахаты матафон, ну, той што на касэты. І на адной вокладцы гляджу - Бармалей! Усё з тымі ж каўтунамі, толькі ж вядома пабальшэў, дый загарэўшы, як мурын. На вокладцы польскімі літарамі было напісана "Bob Магleу". Відаць, і там яго Бармалеем празвалі. А як уключыў Яўхімка касэту, сьлёзы гэтак і пацяклі з вачэй. Адзін у адзін пакойны Франціхоўскі! Гэтак і не навучылася беднае дзіця на гітары граць.-Выслухаўшы аповяд цёткі Аўдоцьці, да горла падкаціў нейкі камок, Падумалася: "Якіх яшчэ талентаў ты не нараджала, Маці-Беларусь!" І я прыхапіў яшчэ адну "Польку", каб успамянуць нашага славутага земляка.

ЯНКА РЫГАЛЬСКІ